مولوی یه داستان باحال نه صد تا داستان باحال داره که یکی از آن صد تا را باهم میخونیم صد تا یعنی خیلی و اما داستان (( رنجانیدن امیری خفته ای را که مار در دهانش رفته بود.)):

عاقلی بر اسب می آمد سوار                           در دهان خفته ای می رفت مار

آن سوار آن را بدید و می شتافت                       تا رماند مار را فرصت  نیافت

چون که از عقلش فراوان بد مرد                          چند دبوسی قوی بر خفته زد

برد او را زخم آن دبوس سخت                             زو گریزان تا به زیر یک درخت

سیب پوسید بسی بد ریخته                              گفت از این خور ای به درد آویخته

امیر آن مرد را به خوردن سیب های گندیده وادار کرد و آن مرد به امیر ناسزا میگفت :

بانگ میزد کای امیر آخر چرا                                  قصد من کردی چه کردم من تو را

گر تو را ز اصل است با جانم ستیز                         تیغ زن یکبارگی خونم بریز

شوم ساعت که شدم بر تو پدید                            ای خنک آن را که روی تو ندید

هر زمان می گفت او نفرین نو                                اوش می زد کاندر این صحرا بدو

القصه جونم براتون بگه که امیر انقدر مرد بیچاره را دواند که گلاب روتون حالت غثیان به وی دست داد و چون هر چه خورده بود از دهانش در آمد آن مار هم بیرون جست وقتی مرد اون مار را دید جاخورد و حرفش هم عوض شد :

چون بدید از خود برون آن مار را                                سجده آورد آن نکو کردار را

سهم آن مار سیاه زشت زفت                                  چون بدید آن درد ها از او برفت 

گفت تو خود جبرعیل رحمتی                                   یا خدایی که ولی نعمتی

ای مبارک ساعتی که دیدیم                                    مرده بودم جان نو بخشیدیم

تو مرا جویان مثال مادران                                         من گریزان از تو مانند خران 

خر گزید از خداوند از خری                                         صاحبش در پی ز نیکو گوهری

نه از پی سود و زیان می جویدش                              بلکه تا گرگش ندرد یا ددش  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: